De stille kracht

Durf ik daarover te schrijven, zal het iemand wat interesseren…?
Want vaak realiseer ik het me. Dat er achter iedere uitvaartbegeleider waar ik mee samenwerk, lieve mensen staan die ons helpen. Ons helpen omdat ze erachter staan waar wij voor gekozen hebben. In emotionele zin, om ons verhaal bij te doen. Omdat het soms nodig is om te delen wat we meegemaakt hebben die dag, zodat we weer verder kunnen en professioneel kunnen blijven kijken naar waar we op dat moment mee bezig zijn. Omdat we weten dat we hen kunnen vertrouwen. Om mee te sparren hoe iets op te lossen of te reageren op een situatie. Want ja, het is eigenlijk best een eenzaam beroep, ondanks dat je altijd onder de mensen bent.

Maar ook vaak in praktische zin. Om ons bij te staan en mee te denken in de hectiek die we ervaren bij een melding. Vragen of we onze telefoon bij ons hebben, ik noem maar wat simpels. Of bijstaan bij het inladen van onze auto of zware spullen weer ophalen als het werk erop zit en omdat het gewoon niet meer in je auto past. Of maar weer een extra dag thuiswerken omdat we er ineens vandoor zijn en er toch iemand thuis moet zijn als de kinderen uit school komen. Of een zoon die laat op de avond gebeld wordt om je uit de brand te helpen als de pc er ineens mee ophoudt of dat de vraag om een foto te bewerken nét even te groot is voor jouw maat schoenen. Of een dochter die naast haar eigen werk een kerkboekje uit staat te delen of koffie schenkt. Of koekjes bakken en koffiezetten voor bij een rouwbezoek in een aula waar geen voorzieningen zijn. En het daarna weer zonder morren opruimen terwijl wij ons nette pak uittrekken.

Iedere collega heeft zo zijn eigen zwakke plekken of ondersteuning nodig. Tenminste, de collega’s die ik goed genoeg ken en zich naar mij toe niet beter voordoen dan ze zijn.
En eerlijk is eerlijk: we kunnen niet zonder. Niet als we samenleven met anderen en rekening moeten houden met elkaar. Lieve mensen die er dus voor zorgen dat wij dit werk kunnen doen. Die uit liefde een stap opzij doen om ons dit werk te láten doen. Werk dat qua werktijden niet te plannen is en altijd voorgaat. Al ben je zelf jarig of moet één van de kinderen afzwemmen. Het is geen uitzondering om eerder van een verjaardag of feestje weg te gaan omdat ‘de plicht roept’. En gelukkig kunnen we het weer ‘rechttrekken’ op dagen dat we niet met een uitvaart bezig zijn, maar toch. Daarom schrijf ik er een keer over.

Dit is voor alle lieve helden achter alle uitvaartbegeleiders:

Dank je wel, dat je bent wie je bent
Dat je de moeite neemt er voor mij te zijn en mijn zwakheden kent
Dat je bereid bent zo belangeloos te geven
Dat omgaan met de dood, door mijn keus ook zomaar deel is van jóuw leven
Dank je wel, lieve stille kracht
O, m’n telefoon gaat. Schat, ik ben weg vannacht!  

😘

Beste lezers, vier het leven!
Wilt u meer weten, kijk gerust eens rond op mijn site, vraag wat informatie aan of een offerte:

NEEM CONTACT OP                    OFFERTE AANVRAGEN