Ja, maar voor jou is het natuurlijk werk!

Deze zin zag ik op Facebook voorbijkomen en dat zette me aan het denken over wat ik nu doe.
Vaak word ik aangesproken over m’n werk. Favoriet onderwerp van gesprek heb ik inmiddels gemerkt. Het intrigeert mensen wat ik doe en in bijna ieder gezin waar ik werkzaam ben geweest zegt iemand wel tegen me ‘het lijkt me zulk mooi werk, als je eens hulp nodig hebt…!’.

Ik snap het wel, dat het mensen bezighoudt wat ik doe. Vroeger gebeurde er veel achter gesloten deuren en in de regel heb je er zo weinig mee te maken dat het een toch enigszins mysterieus beroep blijft. Uitvaartondernemer… er wordt heel wat gespeculeerd over wat ik nou precies doe, hoe ik het doe en vooral waarom. Dat mysterieuze van de uitvaartwereld was voor mij per slot van rekening ook de aanleiding om op onderzoek uit te gaan en me in dit vak te verdiepen.

Tja, waarom doe je iets? Ik vind het moeilijk hier antwoord op te geven. Ik denk dat half werkend Nederland niet kan vertellen waarom ie het werk doet wat ie doet. Werk, passie, roeping? In mijn geval is het denk ik drie-in-één. 
Soms zijn er momenten en kwesties tijdens een uitvaart die onder het kopje ‘roeping’ vallen, je zó zeer ten dienste van een gezin of nabestaanden stellen dat het toch stiekem wel een beetje ten koste van jezelf gaat. Soms heb ik te maken met een conflict binnen het gezin en kost het me veel energie om in harmonie met iedereen naar de uitvaart toe te ‘werken’. En vroeger vond ik de snotneuzen van de kinderen al heel wat, maar het verbleekt bij wat ik nu soms doe.
Soms voelt het als passie. Dan krijg ik zoveel energie van de eerlijke emotionele reactie van de familie na het zien van een rouwkaart, waarvan ik een proefdruk bij me heb. Omdat ik er dan in geslaagd ben om de juiste snaar te raken. Op dat moment krijg ik bevestiging voor het feit dat ik geluisterd heb naar hen en precies dátgene eruit heb gepikt wat belangrijk voor hen was. Dat voelt echt als passie en maakt de stress over het bedenken hiervan en de tijdsdruk omdat de kaart op tijd op de post moet zijn, weer goed. Als ik in een creatieve bui ben om bijv. foto’s aan te passen, een nieuwe column te schrijven, een mooie liturgie te maken en af te drukken, moet ik oppassen dat ik de tijd voor andere praktische zaken als eten koken, de administratie voor de garage etc. niet uit het oog verlies. Tja, helaas…
En eerlijk is eerlijk. Soms voelt het gewoon als ‘werk’. Veel uren maken in een korte periode. Omdat ik een groot deel van dit werk alleen doe, al het rouwdrukwerk zelf doe, veel sjouwen met spullen omdat ik nou eenmaal vind dat als de familie graag 6 grote kandelaren om vader heen wil, die gewoon op de plaats van bestemming komen. Geluid bij het graf? Natuurlijk! Wel in de kamer opbaren maar toch aan het zicht onttrokken? Ik heb wel kamerschermen om hiervoor te zorgen. En gewoon een stapel kersverse kerkboekjes weggooien omdat je toch nog een foutje ziet nadat het laatste nietje er in zit… komt voor. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Zoals bij iedere baan.

Maar dan gaat onverwacht de telefoon. Altijd onverwacht. En schiet de adrenaline door m’n lijf en voor ik het weet zit ik met allerhande documentatie in m’n nette kleding weer in de auto. Onderweg naar weer een bijzondere ontmoeting. Benieuwd wat ik voor hen kan betekenen.

En nu weet ik het: het vertrouwen dat ik krijg van hen, nu en de komende dagen, hun verhalen. Dát is m’n passie. En m’n roeping en m’n werk tegelijk. Dat is wat ik doe.

Beste lezers, vier het leven! Wilt u meer weten, kijk gerust eens rond op mijn site, vraag wat informatie aan of een offerte:

NEEM CONTACT OP                    OFFERTE AANVRAGEN