Nieuwe vriendin

‘Ik heb een nieuwe vriendin!’ zegt mijn gastheer. Ik knipper es met mijn ogen, maar zeg niets. We zijn op visite bij een goede kennis die 6 maanden geleden weduwnaar geworden is en waarvoor ik de uitvaart begeleid heb. De dagen die vooraf gingen aan de uitvaart van zijn vrouw waren enorm verdrietig. Ondanks dat hij in de jaren daarvoor als we elkaar ontmoetten het meest aan het woord was – want een geanimeerd verteller – was hij erg van zijn stuk dat zijn vrouw was overleden. Zijn vrouw, waarmee hij altijd intensief mee samengeleefd maar ook mee samengewerkt had. Het is niet voor iedereen weggelegd om dagelijks met elkaar te werken én te leven, dat vereist veel flexibiliteit en toegeven. Liefde dus. Ze was zijn stille kracht. Ik kon na haar overlijden duidelijk merken dat de bodem onder zijn bestaan was weggeslagen; hij was zijn ‘roer’ kwijt. Helaas kwamen wij er nu pas toe om op bezoek te gaan en ik zag in één oogopslag dat hij er bijzonder vermoeid uitzag.

Het gevoel dat ik had, het gevoel waarmee ik de laatste keer hem gedag had gezegd, stond zo haaks op zijn best wel enthousiast uitgesproken opmerking ‘Ik heb een nieuwe vriendin!’ dat de verwarring die ik voelde binnenin mijzelf me dus deed knipperen met mijn ogen. Maar ik doe altijd mijn uiterste best daar geen oordeel over te hebben, want ik vind dat dit niet aan mij is. En zo ook nu niet, want afgezien van knipperen, zei ik niks.
‘Ja’, ging hij verder ‘ik zal even m’n tablet pakken, laat ik haar even zien’. Na zijn reis die hij binnenkort gaat maken, zou hij haar ophalen uit de Noordoostpolder en zou ze bij hem intrekken, zo vertelde hij verder.
Inmiddels was ik weer redelijk ‘hersteld’ en kon oprecht blij voor hem zijn. Hij klapte zijn tablet open, en uiteindelijk liet hij de foto van zijn nieuwe liefde zien.

Ik had beter op moeten letten, moeten weten dat dit zijn manier was om iets te vertellen: iemand op het verkeerde been zetten… Hij liet me een mooie foto zien van een 9 maanden oude Dalmatiër. Mijn eerdere verwarring maakte plaats voor een grote glimlach. Hij voegde er nog aan toe op zijn welbekende manier: ‘ja dat echtpaar gaan hun haar anders doen. Iets met een scheiding, en nou moet deze dame weg.’

Zo blij voor hem. Nou lijkt door dit verhaal dat zijn verdriet minder is, maar niks is minder waar. Hij gaf aan dat het nou pas keihard binnenkomt omdat hij zich nu realiseert hoe lang ‘voor altijd’ is… Toch goed gezien dat hij er zo moe uitzag. Want het is keihard werken, rouwen. Maar ik hoop zo dat hij veel troost krijgt van zijn nieuwe vriendinnetje uit de polder. Dat ze hem van de bank af haalt en verleidt voor een lange wandeling. Want hij gaat zijn verdriet om het missen van zijn grote liefde niet ‘verwerken’. Hij gaat met hulp van zijn nieuwe vriendinnetje proberen stap voor stap verder te leven zonder haar.

Beste lezers, vier het leven!
Wilt u meer weten, kijk gerust eens rond op mijn site, vraag wat informatie aan of een offerte:

NEEM CONTACT OP                    OFFERTE AANVRAGEN